Tradycyjnie uczymy czytać dzieci od poznawania liter, czyli jak udowodniła współczesna wiedza o możliwościach ludzkiego umysłu — od końca. Dzielenie bowiem na głoski, sylaby i litery to ostatnia umiejętność czytelnicza człowieka — dojrzałego czytelnika. Aby rozpocząć taką naukę liter dziecko musi dysponować umiejętnością analizy i syntezy dźwięków — umiejętnościami mózgu, które są charakterystyczne od 7 r.ż. Wielokrotnie dzieci podczas fonetycznej nauki odnoszą porażki, ponieważ bardzo ciężko im zrozumieć, że ky-o-ty, to to samo co kot, a my-a-my-a to mama. Mogą się tego nauczyć na pamięć, ale pojmowanie całej syntezy głoskowej (czy też literowej) przychodzi jednak znacznie później. Dzieci na początku szkoły (i nieraz do 4 klasy) mają problem ze złożeniem słowa z liter — po odkodowaniu kolejnych znaków często zapominają, co było na początku i nie potrafią stworzyć z tego słowa (a co, kiedy pojawią się dwuznaki?). To szybko zniechęca. Stąd też zaczęto poszukiwać metod efektywnych i dostosowanych do możliwości dzieci w wieku przedszkolnym oraz wczesnoszkolnym. Jedną z nich jest Odimienna Metoda Nauki Czytania opracowana przez Polkę, dr Irenę Majchrzak, w latach 80. XX w.

Jest to metoda zgodna z podstawą programową i dopuszczona do użytku szkolnego pod numerem DKO-5002-15/04, a opiera się i rozpoczyna od identyfikacji dziecka z pierwszym, najbliższym mu słowem — własnym imieniem. W ostatnich latach propozycja metodyczna Pani dr Ireny Majchrzak, z wykształcenia socjologa, cieszy się coraz większym i zasłużonym zainteresowaniem obok innych optymalnych metod nauki czytania.

Czytaj więcej o Odimienna Metoda Nauki Czytania – dr Ireny Majchrzak …