Kształcenie i wyrabianie sprawności ruchowej dziecka jest równie ważne jak stałe pogłębianie zakresu wiedzy, rozszerzanie umiejętności i odnajdywanie talentów, a także wyrabianie aktywnej postawy w stosunku do otoczenia społecznego. Zarówno bowiem rozwój poznawczy, emocjonalny, społeczny, jak i intelektualny, są ściśle powiązane z rozwojem motoryki dużej i małej człowieka. Zabawy ruchowe wpływają również w oczywisty sposób na wzrost i sprawność dziecka, stymulując rozwój ścięgien, mięśni, kości i układu krążenia. Zabawy ruchowe opierają się o różnorodne postacie ruchu, który jest czynnikiem dominującym, mając wpływ na odprężenie nerwowe, czynny wypoczynek i zdrowie. Ćwicząc lub bawiąc się na świeżym powietrzu, dostarczamy ponadto organizmowi większą dawkę tlenu, co owocuje poprawą pracy serca, układu oddechowego oraz mózgu. Jedną z ulubionych form zabaw ruchowych wśród dzieci są zabawy z piłką na dworze (zaliczane do zabaw rzutnych i kopnych). Opierają się one na naturalnych formach ruchu, dlatego cieszą się tak dużym zainteresowaniem u dzieci w niemal każdym wieku.
Rzucanie piłką rozwija podstawowe formy ruchu — szybkość i siłę, oraz sprzyja kształtowaniu koordynacji wzrokowo-ruchowej, umiejętności skupienia uwagi i koncentracji. Niekiedy zabawy te wpływają także na odprężenie psychiczne i nerwowe, ale przede wszystko stanowią dobrą rozrywkę dla dzieci.
Kopanie piłki z kolei sprzyja rozwojowi kończyn dolnych oraz celności, kształtuje także zręczność, siłę i szybkość, a często również wytrzymałość. Zabawy takie zazwyczaj dostarczają dzieciom dużo satysfakcji, a tym samym radości, kształtując dodatkowo umiejętności współpracy i współdziałania w grupie.
Proste zabawy z piłką na dworze
Głupi Jaś — dwójka dzieci, stojąc naprzeciwko, rzuca do siebie piłkę, podczas gdy trzecie ustawia się twarzą do rzucającego i próbuje piłkę przechwycić. Może to zrobić wtedy, gdy rzut będzie niecelny i piłka upadnie lub gdy, podskakując wysoko, złapie ją. Kiedy ?głupi Jaś? przechwyci piłkę, zamienia się miejscem z dzieckiem, które właśnie rzucało. W grę może też bawić się więcej dzieci, odpowiednią ją także modyfikując (np. umieszczając w środku więcej „Jasiów”).
Celowanie — na środku miejsca zabawy ustawiamy sporą piłkę (na przykład do koszykówki, piłki nożnej), a metr od niej rysujemy linię, na której stają rzucające dzieci. Każde dziecko otrzymuje mniejszą piłkę (tenisową, pingpongową, gumową itp.), którą stara się trafić w dużą. Po dwóch kolejkach zwiększamy odległość.
Kangurek — dzieci ustawiają się w rzędzie jeden za drugim, a pierwsze z nich rzuca piłką o ścianę. Spadającą piłkę przeskakuje w rozkroku i idzie na koniec rzędu. Jeśli w zabawie uczestniczą młodsze dzieci, można lekko zmodyfikować zasady, ustalając, że dzieci przeskakują piłkę po jednym, dwóch lub trzech odbiciach od podłoża. W przypadku gdy uczestniczy w tej zabawie większa liczba dzieci, można stworzyć rywalizujące ze sobą rzędy.
Kolanko — uczestnicy rzucają do siebie piłkę, gdy komuś nie uda się jej złapać, klęka na kolano, przy drugim upuszczeniu piłki ? na drugie, potem opiera łokieć na podłodze itp. Zasady można dowolnie modyfikować (np. zamiast opierania łokciem może być siad skrzyżny), dostosowując trudności do umiejętności dzieci. Każde złapanie piłki cofa jedno utrudnienie (czyli łapiąc piłkę, wstajemy z ?kolanka?).
Ruletka — uczestnicy stają w kręgu i rzucają do siebie (lub odbijają) lekką piłkę bądź balon. Dziecko, które nie odbije lub nie złapie piłki (skusi), wchodzi do środka okręgu. Pozostali grają dalej. Dziecko będące w środku stara się w trakcie gry pochwycić balon lub piłkę, aby wrócić na pozycję w okręgu. Jeśli dotknie piłki, ale jej nie złapie, to klęka na jedno kolano, potem na drugie, później kuca, klęka, wykonuje siad skrzyżny itd. (podobnie jak w ?Kolanku?). W trakcie gry może powrócić na wyższy poziom, łapiąc lub odbijając piłkę bądź balon. Do okręgu mogą wchodzić także kolejni zawodnicy, którym nie udało się w międzyczasie złapać lub odbić piłki.
Błyskawica — uczestnicy stoją w okręgu, jeden z nich rzuca piłkę do kogoś wybranego tak, aby odbiła się ona raz od ziemi, zanim wpadnie w ręce drugiego uczestnika. Jedno dziecko nazwane ?błyskawicą? stoi pośrodku okręgu. Próbuje w jakikolwiek sposób dotknąć piłki. Jeżeli mu się to uda, zamienia się miejscami z tym, kto rzucał piłką. W większych grupach można zamiast jednej piłki włączyć do zabawy dwie.
