Aby dziecko zechciało rozpocząć swoją przygodę z klockami, potrzebuje obecności dorosłego podczas pierwszych zabaw. Dobrze jest na początek usiąść na podłodze obok malucha i pokazać mu, że klocki bierze się do rączek, po czym można je układać na różne sposoby. Zaczynamy od klasycznej wieży…
Wiek: od 15-18 miesięcy
Bierzemy jeden klocek do ręki i kładziemy go przed dzieckiem na podłodze, mówiąc: „Kładę jeden klocek na podłodze”. Następnie dobieramy drugi klocek i stawiamy go na pierwszym ze słowami: „Teraz kładę drugi klocek”. Czynność powtarzamy do kilku klocków, po czym wierzę przewracamy z radosnym okrzykiem i uśmiechem. W ten sposób uczymy malucha koordynacji wzrokowo-ruchowej, wzbogacamy jego słownictwo (pojęcia przestrzenne) i ćwiczymy jego odporność na porażki (przewracanie wieży).
Kolejnym krokiem jest poproszenie dziecka, aby spróbowało samo postawić, na nowo wieżę. Jeśli zachodzi taka potrzeba, oczywiście należy pomóc w budowaniu, a przy upadku konstrukcji śmiać się i cieszyć z efektu — nigdy nie krytykować! Dla dziecko możliwość przewrócenia klocków i zburzenia konstrukcji, na tym etapie rozwoju, stanowi najlepszą zabawę. A ustawianie jej od nowa i tak odnosi zamierzone skutki 🙂
W miarę rozwoju koordynacji wzrokowo-ruchowej wieże dziecka będą coraz wyższe i bardziej skomplikowane.
Kolejnym etapem zabawy klockami będzie zainteresowanie dziecka tworzeniem innych konstrukcji — murów, bram, garaży, domków, zagród dla zwierząt itp. Oczywiście zafascynowany maluch może sam do tego dojść, ale czasem warto dostarczyć mu odpowiedniego bodźca (samemu przez chwilę się bawiąc), pokazując, jak ułożyć klocki w wybraną budowlę i spróbować zaaranżować miasteczko, zoo lub plac zabaw.
Wiek: od 3 lat
Samodzielne ułożenie odpowiednio klocków przez dorosłego stanowi skuteczne zaproszenie dziecka do zabawy. Wystarczy, że 3-letni maluch podejrzy nasze ruchy i ich efekty, a sam zapragnie również coś stworzyć. Ponadto trzyletnie dziecko będzie bawiło się dłużej w konstruowanie z klocków, jeśli zacznie tworzyć coś dla misia, lalki, zwierzątka lub autek. Warto mu to zaproponować.
Dobrym ćwiczeniem dla trzylatka jest również budowanie stabilnego drapacza chmur.
Nie ważne czy piankowe, plastikowe, czy drewniane, klocki to naprawdę świetny wynalazek, którego nie zastąpi żaden program kształcenia. Pozwalają maluchowi tworzyć budowle, a później historie do nich, ćwiczyć precyzję i przeżywać wspaniałe przygody. Dzieci dążą do przeżywania podczas zabaw czegoś ciekawego i wesołego, czegoś, czemu będą mogły poświęcić całą swoją uwagę. Dzięki temu wykorzystują wszystkie swoje umiejętności i nabywają nowych. Chęć do doskonalenia siebie wzniecają bowiem przede wszystkim indywidualne motywacje do działania oraz pragnienie osiągania założonych celów. Jednak na entuzjazm dziecka znaczący wpływ mają jego bliscy i ich zaangażowanie we wspólną zabawę.
