Pedagogika zabawy to dość młoda metoda pracy z grupą. Powstała i rozwinęła się w latach 70. XX wieku w Niemczech, Austrii i Stanach Zjednoczonych. Do Polski dotarła na dobre w latach 90., dzięki dr Zofii Zaorskiej, gerontolog i honorowej prezes Polskiego Stowarzyszenia Pedagogów i Animatorów KLANZA. Pedagogikę zabawy od innych metod pracy edukacyjno-wychowawczej odróżnia proces komunikacji. Dzieci mają bowiem możliwość komunikowania się za pomocą wszystkich dostępnych środków wyrazu — rozmowy, plastyki, śpiewu, ekspresji ciała (np. poprzez taniec) czy inscenizacji z podziałem na role.

Pedagogika zabawy opiera się na wspieraniu wszechstronnego rozwoju dziecka poprzez pobudzanie jego najmocniejszych cech i umiejętności. Zabawa spełnia istotną rolę w tej metodzie wychowawczej. Doboru i metod pracy dokonuje się świadomie na podstawie indywidualnych potrzeb grupy lub dziecka. Główną zasadą jest, aby zabawy były jednocześnie atrakcyjne oraz uwalniały dzieci od napięć emocjonalnych. Uczestnictwo w takich grach i formach aktywności ułatwia integrację, daje radość i znacznie zwiększa sympatię oraz zaufanie wśród uczestników.

Istnieje 6 drobniejszych metod, na których opiera się podczas pracy z dziećmi pedagogika zabawy: metody wstępne (ułatwiające nawiązanie relacji), metody aktywizujące, metody integracyjne, metody twórczego opracowania tematu, metody informacji zwrotnej, metody plastyczne.

Zapraszamy do zapoznania się z naszymi artykułami na temat pedagogiki zabawy — jej założeń oraz sposobów nauczania przez zabawę.